Omenlerin Dili

Uzun zamandır zaradamcılık oynamamıştım. Okuyanlar bilir, bilmeyen için açıklayayım hemen. Bir de benim kendime uyarladığım hali tabi bu. A noktasından B noktasına gitmeye çalışmadan, kafama estiği gibi, gerektiğinde ya paraya ya zara kafama gore opsiyonlar verip ne çıkarsa bahtıma yaparım. Yeni gelen vapura ya da duraktaki herhangi bir otobüse atlamak, hangi yöne döneceğime, yürüyeceğime karar vermek gibi.

Içimdeki sıkıntının kat be kat artması. Bugün hissedilir yüksekliğe ulaşması. Sanki oradan çıkmak için yol arayan bu yüzden de durmadan kurcalayan bir ‘şey’. Farkında olmadan büyüttüğüm,beslediğim, bir parçam olmaya yaklaşmış ama öte yandan vücudumun alışamayacağı kadar da ben değil, reddedilen üvey çocuk. Yaşarken mutlu, geriye dönüp baktığımda kimin zaman keşke olmasaydı pişmanlıklarıyla kimi zaman da artık o benim parçam, bana beni katan yoğuran olgunlaştıran dediğim ‘şey’. Sonunda dur demek için gelen yolu takip ettim sanki. Önümde bana işaret bırakan gizli bir el varmış gibi.  Bir sürü ufak zincir halkasının birleşimi belki de. Şu olmasaydı bu, bu olmasaydı o olmazdı olaylarının bütünü.

O kadar güzel bir şey ki.. Deniz kıyısında başı boş yürümek, ,insanları izlemek,  üstünde hiç bir yük ve sorumluluk olmaması, yaşadığını hissetmek, herkesi her şeyi kucaklamak istemek,büyük bir güven ben her şeyi yaparım hissiyle gelen, gülümsemek, iç çekmek, ağlamayı ve gülmeyi aynı anda istemek.

Ve Abbasağa Parkı’ndayım. İnsanları dinliyorum.

İspark çalışanı adam.

Jönglör çocuk.

Sarı tüylü kopek.

Öksüren yaşlı teyze.

Arkadan gelen viyolonsel’in müthiş tınısı.

Hafıza.

Kadın.

Tereddüt.

Şans.

Kader.

Sarılmak.

Beni bekleyen ve beklenilen Omen.

Aydınlanış.

Paulo Coelho’nın Santiago’suyum ben. Nedenci-kaderci insan. Omenlerin varlığına inanan ve ilginçtir ki sorgulamayan.  

Bana cook uzun gelen bir sure beklediğim, dün şiddetle dilediğim omen şu an eve gelirken bile beni otobüste deli deli gülümseten o işaret.

Bundan sonra same shirt, different day.

Teşekkürler. ( Çok içtenim!)